Dzień dobry,
mam na imię Basia. Pracuję jako badaczka rynku, strateżka marek i marketerka. Prowadzę swoją firmę. Podczas jednego z moich szkoleń usłyszałam, że w pewnym wieku nie da się zacząć od zera. Nie da się wszystkiego zmienić. Wybrałam więc najdalszą mi umiejętność, coś za co w ogóle nie powinnam się zabierać, bo ani talentu ani perspektyw, ani cienia szans na sukces i … zaczęłam się uczyć.

Gdy byłam dzieckiem moi rodzice widząc jak rysuję – wysłali mnie do szkoły muzycznej. To mniej więcej pokazuje, że mój poziom wyjściowy był równy absolutnemu zeru. Kółko. Kwadrat. To umiałam. Więc mandala. Zaczynając nie wiedziałam, co to jest blejtram (sprawdzałam w Google), a farbki miałam w rękach w szkole podstawowej i tylko plakatowe w takich kubeczkach. Kiedy poszłam do sklepu po pierwsze kredki było mi szkoda wydać pieniądze. Na siebie. Taki paradoks – moim dzieciom kupiłabym najlepsze i najdroższe kredki – sobie nie.  No i w ogóle to mówiłam panu w sklepie plastycznym, że to dla córki, albo dla kogoś na prezent.

Kiedy w mojej głowie zrodził się ten szalony pomysł, żeby zabrać się za coś nowego i pokazać moim klientom, że się da zacząć od zera – zrobiłam najgłupszą rzecz jaka przyszła mi do głowy. 1 kwietnia, w ramach żartu, wysłałam do wszystkich w moim telefonie smsa, że zapraszam za miesiąc na wernisaż mojej wystawy “Mandala – świadomą drogą przez depresję.”. Gratulacjom nie było końca. “Basia! Wiedziałam, że zrobisz coś ekstra!”. Znajomi zaczęli deklarować wzięcie urlopu z pracy, żeby tylko przyjechać z drugiego końca Polski i być przy mnie w tym wielkim dniu. Nikt tego nie wziął za dowcip. Tydzień odkręcałam tego “newsa” dzwoniąc do wszystkich osobiście i zapewniając, że nic takiego nie ma miejsca, że to był tylko żart i że NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ nie będzie tej wystawy. Nikt też nie zapytał o depresję. Pogodni ludzie o ciętym poczuciu humoru, którym uśmiech nie schodzi z ust, nie chorują na depresję. Przecież!